Pages

Monday, April 7, 2008

Ang Tanghalian ni Mang Juan

Naka-upo na si Mang Juan sa kanyang kinaugliang puwesto sa kanyang paboritong pondahan sa kanto ng Kalye Maca at eskinita Arro. Karaniwan na siyang umuupo doon simula alas onse y media ng tanghali araw araw at o-order ng kanyang pananghalian. Matagal na niyang ginagawa ito mula ng iwanan na siya ng kanyang asawa. Wala namang makatukoy kung kailan ito nangyari. Basta ayon sa kwento ng matanda, umalis na lang ng walang paalam ang kanyang asawa. At sa edad nyang animnaputdalawa, at dahil siya'y pensiyonado naman, pinili na rin niyang mabuhay ng mag-isa at hwag nang habulin pa ang kanyang dating asawa. May kanya-kanya namang buhay na rin ang dalawa nilang anak kaya hindi na siya nakaramdam ika nga na guilty siya o kung ano man.

Sa pagkaka-alam ng marami, sa sariling bahay siya nag-aalmusal ng tig-dadalawang pisong pandesal at kape. Gayun din naman sa hapunan, lamang ay walang nakaka-alam kung ano ang madalas niyang kainin.

Maganang kumain si Mang Juan. Maayos ang kanyang pangangatawan at hindi sakitin kaya naman wala siyang pinipili o inaayawang ulam - baboy, baka, manok, gulay, isda - lahat kinakain niya basta gusto niya ang pagkakaluto.

Ang kaibahan nga lang, mapili siya sa kanin - hindi pwede sa kanya ang bigas ng NFA, dapat commercial rice, yun bang dinorado, sinandomeng at iba pa, ang kanyang kakainin o hindi na siya kakain.

Nang malaman ko ito, aba sabi ko, napaka-sosyal naman pala talaga nitong si Mang Juan. Akalain mong namimili pa ng uri ng bigas na kinakain! At pinagbibigyan naman siya nitong may ari ng pondahan. Nagsasaing si Aling Ason ng dinorado para sa kanya, mas mahal nga lang naman siempre. Hindi lang naman para kay Mang Juan ito. Ipinagbibili rin ni Aling Ason ang kanin sa sinumang nais kumain ng masarap na kanin.

Hanggang sa pumutok na nga ang mga balitang nagkaka-ubusan na daw ng murang bigas. May nagtatago nito at umaasang tataas pa ang presyo. May naghahalo ng mura sa mahal at siempre ibinebenta sa mas mahal na halaga.

Maraming nabahala.

Mayroon ding nagtataka kung bakit biglang-bigla e naiba yata ang pinag-uusapan ng mga tao sa lansangan at sa mga peryodiko. Natabunan ng balita tungkol sa bigas ang mga usapan tungkol sa iskandalong kinasasangkutan ng mga opisyal ng gobyerno at iba pang pribadong tao.

May iba pa ngang scam na tuluyan nang nakalimutan, tulad noong sa bomba para sa patubig sa isang probinsiya na hindi naman natanggap ng mga magsasaka pero pinababayaran sa kanila ang umano'y inutang nilang bomba. O kaya e yung kinasasangkutan naman daw ng mga biik, kung saan pinapirma yung mga tao na may natanggap kunwari na biik subalit wala naman.

Nang tanghali ngang iyon sa pondahan, narinig ko si Mang Juan na nagbibida sa kanyang mga kasalo, habang ngumunguya ng inihaw na liempo at ng paborito nyang kanin. Nandoon ako dahil nasa probinsya naman ang aking mag-iina at nagbabakasyon kaya't nagpasya akong doon na lang kumain pansamantala ng ilang araw. Mas matipid kasi kesa kung bibili pa ako sa palengke at magluluto ng para sa isang tao lamang.

Sabi niya, "Tila wala na yatang mabuting balitang mababasa o maririnig sa radyo a. Lahat na yata e puro mga pabigat sa balikat ng mga mamamayan. Pero buti na lang, hindi ako apektado nitong kakulangan ng bigas ng NFA. Hindi naman ako kumakain noon kaya OK lang sa akin." Sabay tawa ng konti, tawang tila may bahid ng pangungutya at paghamon sa mga nakikinig sa kanya.

Sumabat na nga ako sa usapan ng mga matatanda. "Mang Juan," sabi ko sa kanya, "bilib naman ako sa inyo. Talagang hindi kayo kakain ng mumurahing kanin ano, kahit na nga umabot pa sa singkwenta pesos isang kilo ng paborito nyong bigas!"

"Ganun na nga. Hindi kasi ako sanay kumain ng ibang klase e. Parang hindi ko malulon." Sagot ng matanda.

"E kung maubos at walang ng ibinebentang commercial rice, e di magugutom kayo!" sabay ngisi ko sa kanya.

"Hindi naman, dahil puro ulam na lang ang sasabakan ko!" sagot niya na sinundan ng halahak, na sinabayan din ng iba pang kumakain doon.

Nang gabing iyon, pinaglamayan si Mang Juan dahil nabulunan habang naghahapunang mag-isa sa kanyang bahay.

(Ang larawan sa itaas ay galing kay Eli.)

10 kuro-kuro o puna:

Anonymous said...

nakaka awa naman si Mang Juan. alam mo kami rin sa Tundo di kami kumakain ng NFA kasi wala namang nabibilan sa amin e saka alam ko mas mahal pa lol!

Anonymous said...

eto nga e, nauubos na daw sabi ng gobyerno ang NFA rice. Tapos tataas pa raw ang presyo. Sabi doon sa isang report sa TV, gumagastos daw ang gobyerno ng 43 billion pesos para sa importasyon ng bigas. Sabi naman ng isang consultant e kailangan lang daw na ayusin at rehabilitation ng mga planting facilities natin dito at gastusan ng 15 billion bawat taon para hindi na tayo mag import ng bigas. Siguro dahil konti lang ang kikitain ng mga corrupt doon kesa sa importasyon.

Anonymous said...

haha...galeng ng story...wawang mang juan..ang hirap kayang kumain ng walang kanin!

Anonymous said...

Mahirap din naman kung puro kanin lang. Noong araw naranasan ko yung asin at tubig lang ang pang-ulam sa kanin. :)

Anonymous said...

hay naku ewan koyang, noong bata pa ako ang Thailand at Korea e dito lang sa atin nag-aaral magtanim ng bigas e ngayon hanggang Canada nakakarating ang bigas nila tsk tsk tsk!

Anonymous said...

aba isipin mo nga - ang Vietnam, ginyera at binobomba na ang buong bansa nila ng amerika noong araw, pero ngayon, sa kanila pa tayo nag-aangkat ng bigas! baliktad talaga ang utak ng mga nagpaplano ng food security ng Pilipinas. Mas inuuna pa nila ang security ng kanilang bulsa kesa sa bansa. Yan ang ikamamatay ng maraming mang juan dito sa atin.

Anonymous said...

ang totoo nyan, kapag laki kang probinsya at sanay ka sa bago at unang aning bigas, talagang magiging mapili ka sa kaning nakahain.
Ngayon daw, uso na ang flying buyer, yung mga nalagyan na ng indelible ink pero bibili pa rin ng bigas. ang mga pulitiko ang nagturo ng ugaling iyan sa atin.

Anonymous said...

tama ka jan..ako rin naranasan ko yong kanin na tinubigan plus asin! solve na! pero pano na ngayon...kung walang mabiling bigas..asin at tubig nalang? hehe

na-realized ko tuloy, ang magkakaroon pala ng pera ay hindi ibig sabihin na secured ka na...na hindi kana magutom..."aanhin pa ang pera, kung wala ka namang kanin?"

salamat nga pala sa pag-advertise..hehe ,mabuhay ka kaibigan.

pahabol pa.,, parang series ng kwento ko yong kwento mo ah...almusal sa akin...tanghalian ka naman! lol "eh pano na kaya ang hapunan?

Anonymous said...

@brother utoy: nagpunta kami kanina ng wife ko sa Antipolo at doon ako nakakita ng pila ng mga bumibili ng bigas - isang bagay na noong 1970's ko pa huling nakita. Pumipila ang tao para bumili ng murang NFA rice pero may limit. Nag-uunahan at nagkakainitan pa minsan. Pero doon mismo sa katabing tindahan, may bigas na mula 30 hanggang 36 pesos na madami at walang pumipila para bumili. Isang salamin ito ng kakulangan ng pangangalaga ng pamahalaan sa mga tao.

@eli: walang anuman. ako rin e dapat magpasalamat dahil sa paggamit ko ng larawang nilikha mo. sa kwentong nilikha ko naman e may hapunan kaya lang doon namaalam ang dakilang si mang juan...lol...

BDD Researcher said...

Magandang araw po. Nais ko po sanang hingin ang inyong pahintulot upang magamit ang seleksiyong na naka-post sa web page na ito: http://masdan-mo.blogspot.com/2008/04/ang-tanghalian-ni-mang-juan.html. Ang akda ay isasama po sa isang libro na magagamit ng mga estudyante na nasa ika-anim na baitang. Maaari niyo pong ipadala ang inyong mensahe sa email na ito: abivabookdev.kp@gmail.com.
Maraming salamat po.